Przyjaźń

 PRZYJAŹŃ

   ♪

Przez to wszystko co teraz się dzieje dookoła nas czasami zastanawiam się czy więź która nas łączy nie jest przypadkiem przereklamowana. Bo czymże jest przyjaźń w otaczającym nas świecie. Czy przypominamy sobie o przyjaciołach ,gdy czegoś potrzebujemy? Wiem jedno ,byłeś dla mnie jak brat. Wskoczyłabym za Tobą w ogień. Umarłabym za Ciebie, ale przecież nie mogę zrobić tego jeszcze raz. Prawda ?

Przepraszam. Czuje smak krwi. Czuje dźwięk łamanych kości.

Znaliśmy się od podstawówki. Zawsze śmialiśmy się ,że w sumie to poznaliśmy się na porodówce ,bo nasze mamy leżały na jednej sali. Byłeś ode mnie starszy całe dwa dni. Były momenty w których chciałam Cię utopić w szklance wody. Były również takie w których przychylałeś mi nieba. Dawałeś wszystko czego chciałam. Nie mogłeś dać mi jednego. Życia.

Przepraszam. Czuje smak krwi. Czuje dźwięk łamanych kości.

Wiesz ,Paweł najbardziej kochałam w Tobie to ,że zawsze mnie pocieszałeś ,gdy ulokowałam nietrafnie uczucia. Nigdy nie osądzałeś. Nie krytykowałeś. Byłeś. Przy mnie. Ze mną. A ja zostanę z Tobą zawsze. Na zawsze. Według Ciebie nie byłam zwykła dziewczyną. Wybierałeś mnie. Moje towarzystwo, a nie chłopaków. Twoje partnerki nie były zadowolone moim istnieniem. Istnieniem Twojej bratniej duszy. Wiesz ,zawsze uwielbiałam w Tobie niebieskie oczy. I ładne łydki. Pamiętam dokładnie Twój pierwszy mecz. Nienawidziłeś jak mówiłam do Ciebie pszczółko. Cieszę się ,że w tym idealnym dla mnie dniu ,a felernym dla Ciebie miałam zapiętą na nadgarstku bransoletkę od Ciebie z małym grawerem „Always In my heart”. To dodawało mi otuchy.

Przepraszam. Czuje smak krwi. Czuje dźwięk łamanych kości.

Kiedy przychodzi ona. Wielka kostucha z kosą nie czujesz bólu. Jest Ci dobrze. Ciepło. Powieki same się kleją. Chcesz zasnąć. Nigdy nie zastanawiałam się ,dlaczego wtedy na tej zimnej drodze przestałam walczyć. Walczyć o siebie. Może to ona nadeszła tak szybko. Niespodziewanie. Pamiętam twój krzyk. Przeraźliwy. Przenikliwy. Przeszywający. Krzyczałeś ,żebym Cię nie zostawiała. Żebym otworzyła oczy. Ostatni raz zaciągnęłam się zapachem Twoich perfum. Ostatni raz usłyszałam Twój kojący dla mnie głos.

Przepraszam. Czuje smak krwi. Czuje dźwięk łamanych kości.


Nie wiedziałam ,że ostatnimi czasy traktowałeś mnie bardziej niż przyjaciółkę. Traktowałeś mnie jak kobietę. Kobietę z którą miałeś spędzić resztę życia. Ja spędziłam swoje przy Tobie. Cieszę się ,że to właśnie przy Tobie dane było mi odejść. Tu gdzie teraz jest mi dobrze i nie mogę patrzeć na Twoje teraźniejsze życie. Proszę ,Pawełku otrząśnij się. Rusz dalej. Na stole widzę moją bransoletkę. Wziąłeś ją z tej szpitalnej lodówy. Dziękuję Ci za to. Serce pęka mi z bólu widząc Twoje cierpienie po mnie. Ale wiedz ,że lepiej ,że to ja odeszłam. Ja bym nie poradziła sobie bez Ciebie. Dni bez Ciebie byłyby dla mnie gorszą katuszą niż śmierć. Śmierć dla Ciebie. Prawie idealna. Jak w Szekspirowskich dramatach. Ale Ty nie poświęcaj się dla mnie. Żyj.

Przepraszam. Czuje smak krwi. Czuje dźwięk łamanych kości.

Wróćmy pamięcią wstecz. Do tego szczęśliwego dnia. Dla nowego początku Twojego życia. Wiedz Pawełku ,że to był znak. Życie zmieniło bieg dla Ciebie. Dla mnie się zatrzymało.
Był słoneczny sobotni dzień. Dokładnie 29 kwietnia tego roku. Szliśmy do Ciebie. Mówiłeś ,że masz dla mnie niespodziankę. Teraz wiem co chciałeś mi powiedzieć. Przechodziliśmy przez park. Do klatki Twojego bloku dzieliła nas droga. Nie żadna ruchliwa ,tylko osiedlowa droga. Wszedłeś na nią pewien swego otóż ,że nic nie jedzie. Myliłeś się. Nie zdążyłbyś uciec. Odepchnęłam Cię z całych sił do przodu by sama poznać dotyku samochodowej maski. Uderzenie było silne. Prędkość duża. Tobie nic się nie stało i chwała za to Bogu. Ja odchodziłam by spotkać się już z Tobą ,tam u góry za kilka lat. Momentalnie znalazłeś się obok. Przerażony kierowca zaczął się tłumaczyć ,że nie widział. Że wybiegliśmy. Kazałeś mu wzywać pogotowie. Na darmo. Odeszłam. Krzyczałeś. Ale poczułam to na co czekałam od lat. Twoje delikatne usta znalazły moje. Jeszcze ciepłe wargi. To był pierwszy a zarazem ostatni raz ,kiedy mogłeś poczuć tak bliski dotyk moich spragnionych Ciebie ust. Kocham Cię. Kocham Cię Paweł.


Przepraszam. Czuje smak krwi. Czuje dźwięk łamanych kości. Nie czuje bólu. Jesteś moim całym światem. Jesteś moim dniem. Moim słońcem. Wiedz Pawełku ,że zawsze będę przy Tobie. Ciepło oblewa moje ciało. Odchodzę. Nie była to bohaterska śmierć. To była śmierć z miłości. Zrobiła bym to jeszcze milion razy gdybym tylko mogła. Żegnaj. Żegnaj,Paweł.


_____________________________________________________________________________
Rozdział chciałabym zadedykować ZooZoolce. Osobiście uważam ,że jest on poniżej przeciętnych. Bez emocji. Oklepany.
Pojawił się on szybciej niż przypuszczałam ,ale to dzięki wam i waszym miłym komentarzom.
Dziękuje bardzo.
Pozdrawiam Annie